امروزه سنجش جزء جدايي ناپذير زندگي بشري است. قبل از هر كاري كه انجام دهيم سنجش مي كنيم: قبل از اين كه از خانه بيرون برويم ظاهر خود را در آينه سنجش مي كنيم. هنگام حرف زدن در جمع چگونگي كاربرد واژه هايمان را سنجش مي كنيم، قبل از هر پژوهشي در مورد موضوع و زمينه هاي آن سنجش مي كنيم و ... بنابراين بايستگي سنجش در هر كاري در جامعه ي امروزي امري بديهي است. ما براي اين كه بتوانيم بهتر سنجش كنيم نياز به ملاك و ابزاري براي اين كار داريم. اين ابزار بستگي دارد كه در كجا به كار برود. اين ابزارها و ملاك ها گاهي عيني هستند و گاهي ذهني. براي مثال وقتي مي خواهيم ظاهرمان را سنجش كنيم از ابزار ذهني استفاده مي كنيم و ملاكمان آن چيزي است كه در ذهنمان مي گذرد. اما در حيطه هاي ديگري چون پژوهش و آموزش به ابزار عيني نياز داريم. زيرا همان طور كه مي دانيم ذهني بودن كار پژوهش بر خلاف ويژگي دانش پژوهانه بودن آن است. سنجش در پژوهش در هر زمينه نياز به ابزارهايي دارد اين ابزارها در دنياي بي جان متفاوت از ابزارهاي دنياي جانداران است. براي مثال براي پژوهش در زيست شناسي به ابزاري آزمايشگاهي چون ميكروسكوپ و ... نياز داريم ولي در علوم انساني ابزارهايي را به كار مي بريم كه آگاهي هاي شناختي، عاطفي و رفتاري انسان ها را براي پژوهشگر روشن كنند. ابزارها در پژوهش هاي روان شناختي بسته به حيطه اي كه به كار مي‌روند سه دسته اند، پرسشنامه، نگرشنامه، آزمايشنامه، در طول دوره اي كه پژوهش‌هاي كه روان شناختي انجام گرفته است برخي از ابزارهاي ساخته شده به صورت ملاك درآمده اند و روايي و پايايي شان بر ميزان كاربردشان افزوده است و امروزه نيز همچنان كاربرد زيادي دارند اما چون گذر زمان ويژگي هاي دنياي دروني و بيروني انسان را دگرگون ساخته است و فرهنگ ها و آداب و رسوم در جامعه هاي مختلف متفاوت است شايد كه دانش پژوهانه تر باشد كسي كه مي خواهد دست به پژوهشي بزند با توجه به جامعه ي مورد پژوهش و نگره اي مورد استفاده اش خود ابزاري روا بسازد و آن را به كار گيرد. اما ابزار روا ساختن مشكل ها و محدوديت‌هايي دارد كه هر كس توان انجام آن را ندارد و به ناچار از ابزارهاي ديگر ساخته و عموماً بيگانه استفاده ميكند. اين ابزارهاي موجود كه هم در مدرسه ها و هم در كلينيك هاي روان درماني كاربرد زيادي دارند را مي توان چند دسته كرد. براي مثال ابزارهاي هوش سنج، منش‌سنج و ... در اين ميان ابزارهايي هستند كه با عنوان ابزارهاي اندريافتي و تفسيري شناخته شده اند. شايد در ميان ابزارهاي اندريافتي مهم ترين شان ابزار اندريافتي كودكان (C.A.T.) و ابزار اندريافتي بزرگسالان (T.A.T.)، ابزار نقاشي خانواده و ... باشد.

در اينجا نيز مي خواهيم به توضيح يكي از پركاربرد ترين اين ابزارها (C.A.T) به ويژه در كودكستان ها بپردازيم.

اما چون اين ابزار برگرفته از ابزار اندريافت بزرگسالان (T.A.T.) است برخود بايسته مي بينيم كه در ابتدا به توضيح كوتاهي از T.A.T پرداخته و سپس به شرح كامل C.A.T بپردازيم.

ابزار اندريافت موضوع (T.A.T.) يك روش فرافكن و شامل تعدادي تصوير است كه در آن از ‌آزمودني خواسته مي‌شود درباره ي آنچه كه فكر مي‌كند در هر تصوير رخ مي‌دهد داستاني بسازد. آزمون در اصل توسط موري و همكارانش در سال 1938 در كلينيك رواني دانشگاه هاروارد منتشر شد. اين ابزار با نقاشي هاي فرافكن يا آزمون هايي از نوع آزمون رورشاخ يا هولتزمن تفاوت دارد. زيرا كارت‌ها محرك ساخت دارتري را ارائه مي‌دهند و مستلزم پاسخ هاي كلامي سازمان يافته تر و پيچيده تري هستند. علاوه بر آن، T.A.